جلو آفتاب نایست (کلبی‌ زیستن)

مارتین هایدگر گفته است که بیشتر مردم زیستی گمنام دارند، زندگی‌شان «می‌گویند» و «می‌کنند» است. به دیگر بیان، آنچه می‌گویند و می‌کنند ازآن‌رو است که مردم چنان می‌گویند و چنان می‌کنند. کلبی‌گری دعوتی به ساختن زیستی اصیل و حقیقی است: گفتن و کردنِ آنچه هریک از ما در توانمان است، مانع‌شدن از اینکه دیگران به ما دستور بدهند که به چه بیندیشیم و چگونه زندگی کنیم. در جهان کنونیِ ما که شکل، شیوه و سبک زندگی تک‌رنگ است، باید زود آن «قهرمان فلسفی» را بیابیم تا عهده‌دار امر تجسم آزادی اندیشه شود، تا جرئت کند و به زندگی بیندیشد و اندیشه را بزید. کتاب جلوِ آفتاب نایست می‌خواهد فلسفۀ کلبی را امروزی کند، فلسفه‌ای که جلیقۀ نجاتی‌ست برای بقای آزادی، سلامت عقل و شأن انسان در جهان پساهمه‌آلایی (پست‌پاندمی)، جهانی که به نظر می‌رسد در میان امواج سرگردان است.